วิวัฒนาการของภาชนะบรรจุไนโตรเจนเหลว

ถังไนโตรเจนเหลวเป็นภาชนะจัดเก็บทางชีวภาพแบบแช่แข็งแบบลึก มีการใช้กันอย่างแพร่หลายในสถาบันทางการแพทย์และสถานทดลองการพัฒนาภาชนะบรรจุไนโตรเจนเหลวเป็นกระบวนการที่ค่อยๆ เกิดขึ้นจากการมีส่วนร่วมของผู้เชี่ยวชาญและนักวิชาการมาเป็นเวลาเกือบศตวรรษ โดยพัฒนาจากต้นแบบเริ่มแรกไปสู่เทคโนโลยีอัจฉริยะที่เราคุ้นเคยในปัจจุบัน

ในปี พ.ศ. 2441 Duval นักวิทยาศาสตร์ชาวอังกฤษได้ค้นพบหลักการของอะเดียแบติกของแจ็คเก็ตสุญญากาศ ซึ่งให้การสนับสนุนทางทฤษฎีสำหรับการผลิตภาชนะบรรจุไนโตรเจนเหลว

ในปี 1963 ดร. คูเปอร์ ศัลยแพทย์ระบบประสาทชาวอเมริกัน ได้พัฒนาอุปกรณ์แช่แข็งเป็นครั้งแรกโดยใช้ไนโตรเจนเหลวเป็นแหล่งทำความเย็นไนโตรเจนเหลวถูกส่งผ่านวงจรปิดผนึกสุญญากาศจนถึงปลายมีดเย็น โดยรักษาอุณหภูมิไว้ที่ -196°C ช่วยให้สามารถรักษาโรคต่างๆ เช่น โรคพาร์กินสัน และเนื้องอกได้สำเร็จ ผ่านการแช่แข็งของฐานดอก

ภายในปี 1967 โลกได้เห็นตัวอย่างแรกของการใช้ภาชนะไนโตรเจนเหลวที่มีอุณหภูมิ -196°C เพื่อเก็บรักษามนุษย์ด้วยความเย็นจัดอย่างล้ำลึก นั่นก็คือ James Bedfordสิ่งนี้ไม่เพียงแต่เป็นสัญลักษณ์ของความก้าวหน้าอันน่าทึ่งของมนุษยชาติในด้านวิทยาศาสตร์เพื่อชีวิตเท่านั้น แต่ยังเป็นการประกาศการประยุกต์ใช้อย่างเป็นทางการของการจัดเก็บด้วยความเย็นเยือกแข็งแบบลึกโดยใช้ภาชนะไนโตรเจนเหลว ซึ่งเน้นย้ำถึงความสำคัญและคุณค่าในการใช้งานที่เพิ่มขึ้น

ในช่วงครึ่งศตวรรษที่ผ่านมา ภาชนะบรรจุไนโตรเจนเหลวได้สร้างความฮือฮาในภาคส่วนวิทยาศาสตร์ชีวภาพปัจจุบันใช้เทคโนโลยีการเก็บรักษาด้วยความเย็นเพื่อรักษาเซลล์ในไนโตรเจนเหลวที่อุณหภูมิ -196°C ซึ่งทำให้เกิดการพักตัวชั่วคราวในขณะที่ยังคงคุณลักษณะที่สำคัญไว้ในการดูแลสุขภาพ ภาชนะบรรจุไนโตรเจนเหลวใช้สำหรับการเก็บรักษาอวัยวะ ผิวหนัง เลือด เซลล์ ไขกระดูก และตัวอย่างทางชีววิทยาอื่นๆ ด้วยความเย็นจัด ซึ่งมีส่วนช่วยในการพัฒนายารักษาโรคทางคลินิกด้วยความเย็นจัดนอกจากนี้ ยังช่วยขยายกิจกรรมของชีวเภสัชภัณฑ์ เช่น วัคซีนและแบคทีเรียฟาจ ซึ่งอำนวยความสะดวกในการแปลผลการวิจัยทางวิทยาศาสตร์