วิวัฒนาการของภาชนะบรรจุไนโตรเจนเหลว

ถังไนโตรเจนเหลวเป็นภาชนะเก็บสารชีวภาพแบบแช่เย็นลึกที่ใช้กันอย่างแพร่หลายในสถาบันทางการแพทย์และสถานที่ทดลอง การพัฒนาถังไนโตรเจนเหลวเป็นกระบวนการแบบค่อยเป็นค่อยไปซึ่งได้รับการหล่อหลอมจากการมีส่วนร่วมของผู้เชี่ยวชาญและนักวิชาการตลอดเกือบศตวรรษ โดยพัฒนาจากต้นแบบเริ่มต้นจนกลายมาเป็นเทคโนโลยีอัจฉริยะที่เราคุ้นเคยในปัจจุบัน

ในปีพ.ศ. 2441 นักวิทยาศาสตร์ชาวอังกฤษ ดูวาล ได้ค้นพบหลักการของแจ็คเก็ตสูญญากาศแบบอะเดียแบติก ซึ่งให้การสนับสนุนทางทฤษฎีสำหรับการผลิตภาชนะบรรจุไนโตรเจนเหลว

ในปี 1963 ศัลยแพทย์ประสาทชาวอเมริกัน ดร. คูเปอร์ ได้พัฒนาอุปกรณ์แช่แข็งโดยใช้ไนโตรเจนเหลวเป็นแหล่งทำความเย็นเป็นครั้งแรก ไนโตรเจนเหลวถูกส่งผ่านวงจรปิดผนึกสูญญากาศไปยังปลายมีดเย็น โดยรักษาอุณหภูมิไว้ที่ -196°C ทำให้สามารถรักษาโรคต่างๆ เช่น โรคพาร์กินสันและเนื้องอกได้สำเร็จโดยการแช่แข็งธาลามัส

ในปี 1967 โลกได้เห็นการใช้ภาชนะบรรจุไนโตรเจนเหลวที่อุณหภูมิ -196°C เป็นครั้งแรกสำหรับการถนอมอาหารมนุษย์ด้วยอุณหภูมิต่ำกว่าจุดเยือกแข็ง—เจมส์ เบดฟอร์ด เหตุการณ์นี้ไม่เพียงแต่เป็นสัญลักษณ์แห่งความก้าวหน้าอันน่าทึ่งของมนุษยชาติในสาขาวิทยาศาสตร์ชีวภาพเท่านั้น แต่ยังเป็นการประกาศถึงการนำภาชนะบรรจุไนโตรเจนเหลวไปใช้งานจริงอย่างเป็นทางการ ซึ่งเน้นย้ำถึงความสำคัญและคุณค่าที่เพิ่มขึ้นของการประยุกต์ใช้งาน

ในช่วงครึ่งศตวรรษที่ผ่านมา ภาชนะบรรจุไนโตรเจนเหลวได้สร้างความฮือฮาให้กับภาคส่วนวิทยาศาสตร์ชีวภาพ ปัจจุบัน ภาชนะบรรจุไนโตรเจนเหลวใช้เทคโนโลยีการแช่แข็งเพื่อเก็บรักษาเซลล์ในไนโตรเจนเหลวที่อุณหภูมิ -196℃ ซึ่งทำให้เกิดการพักตัวชั่วคราวในขณะที่ยังคงคุณสมบัติที่สำคัญของเซลล์เอาไว้ ในด้านการดูแลสุขภาพ ภาชนะบรรจุไนโตรเจนเหลวใช้สำหรับแช่แข็งเพื่อเก็บรักษาอวัยวะ ผิวหนัง เลือด เซลล์ ไขกระดูก และตัวอย่างทางชีวภาพอื่นๆ ซึ่งมีส่วนช่วยในการพัฒนายาในสถานพยาบาลที่ต้องแช่เย็น นอกจากนี้ ภาชนะบรรจุไนโตรเจนเหลวยังช่วยให้ชีวเภสัชภัณฑ์ เช่น วัคซีนและแบคทีเรียโฟจสามารถทำงานต่อเนื่องได้นานขึ้น ซึ่งช่วยอำนวยความสะดวกในการแปลผลการวิจัยทางวิทยาศาสตร์